Öz
Çocuk, gelişim dönemlerini yaşayan toplumsal anlamda birey olmaya hazırlanan 18 yaşından küçük bireylerdir. Bu dönemde çocuk fiziksel gelişiminin yanı sıra psikolojik ve sosyal gelişimini de tamamlamaya çalışır. Çocuk doğduğu anda ne ‘iyi’ nede ‘kötü’ bir varlık olup yetişkinler gibi çevresiyle etkileşim halinde olan ve her an gelişen bir varlıktır. Onun iyi ya da kötü olmasını belirleyen yaşantılarıdır. Suç ise kişisel alanı aşıp kamusal alana giren ve yasak olan kural ya da yasaları çiğneyen, buna bağlı olarak meşru cezaların uygulandığı ve kamusal otoritenin müdahalesini gerektiren fiillerdir. Suçluluk toplumsal bir sorundur ve çocuk suçluluğu da bu sorunun bir parçasıdır. Dünyadaki çocuk suçluluğu ile ilgili istatistiksel sonuçlara ve işlenen suçların niteliklerine bakıldığında, Türkiye’deki görünümün nispi olarak iyi olduğu söylenebilir. Bununla birlikte sanayileşme ve hızlı kentleşme gibi gelişmeler ülkemizde düzenli olmadığı için çeşitli sapmalara sebep olmaktadır. Bu sapmalardan biri de çocuk suçlarında önemli artışların olmasıdır. Mevcut göstergeler incelendiğinde son 15 yılda yargılanan çocuk sayısının yaklaşık iki kat arttığı görülmektedir. Çocuğu suça iten nedenler başlıca bireysel ve toplumsal olmak üzere ikiye ayrılır. Çocuğun suça yönelmesinde bireysel faktörlerin etkisi oldukça azdır. Çocuğun suçun bir parçası haline gelmesi, suç işlemesi toplum sorunlarının bir yansımasıdır. Dolayısıyla çocuk suçluluğunun çözümünde aile ve toplum temel noktadır. Çocuklar suçtan uzaklaştıkça sağlıklı, mutlu toplumlar var olacak, toplum sorunları çözüm buldukça da çocuklar suç kavramından uzaklaşacaktır. Özetle, çocuğun yetiştiği aile ve toplum çocuğun nasıl bir birey olacağını ve geleceğini şekillendirir. Çocuk suçluluğu çocuğun geleceği ve toplum için kaygı vericidir. Çocuk suçluluğunun önlenmesinde, merkezi yönetim düzeyinde alınacak tedbirler ve yapılacak hukuki düzenlemeler tek başına yeterli olmamaktadır. Merkezi yönetim düzeyinde yapılan düzenlemeler doğrultusunda yerel yönetimler ve diğer ilgili kamu kuruluşları da kendi görev ve sorumluluk bölgelerindeki toplumsal yapı ile coğrafi yapıyı göz önünde bulundurarak suç ve suçluyla mücadele ederek çocukların korunmasına yönelik çalışmalara katkı sağlamalıdırlar. Çünkü insanlar içinde bulundukları, yaşadıkları toplumlardan etkilenmekte ve içinde yaşadıkları toplumu etkilemektedirler.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- UNICEF (1998). Çocuk Haklarına Dair Sözleşme Uygulama El Kitabı. Ajans Türk Basın ve Basım A.Ş., Ankara.
- T.C.K. Kanun No: 5237 Kabul Tarihi:26/09/2004, Madde 6, b Fıkrası. http://www.hukuki.net/
- kanun/5237.15.text.asp 01.11.2004 (Erişim Tarihi: 26.02.2015)
- Coşar Y. (2005). Kentleşen Türkiye’de Çocuk Suçluluğu. TBB Dergisi 56: 281-327.
- Öter A. (2005). Çocuk Suçluluğunun Toplumsal Nedenleri (Antalya Örneği). Süleyman Demirel
- Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Isparta.
- Baltacı A. (2011). Çocuk Suçluluğu. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayınlamamış Doktora
- Tezi. Ankara.
- http://www.tbmm.gov.tr/kanunlar/k5237.html (Erişim Tarihi: 26.02.2015)
- Erdoğdu M.Y. (2005). Suça Yönlendirilen ve Yönlendirilmeyen Çocukların Aile İlişkileri İle Saldırganlık
- Davranışlarının Karşılaştırılması. Çocuk ve Gençlik Ruh Sağlığı Dergisi 12(3): 106-114.
- Bayındır N, Özel A, Köksal E. (2007). Çocuk Suçluluğu Demografisi; Kütahya Şehri Örneği. Polis
- Bilimleri Dergisi 9(4): 95-108.
- Hancı H, Ege B. (1993). İzmir’de Suç İşleyen Çocukların Sosyolojik Özellikleri. Adli Tıp Dergisi 9:3-9.
- Aydın B, Turla A, Kocakaya M, Kararslan B. (2004). Samsun’da Suç İşlediği İddiası ile Emniyet
- Müdürlüğü’ne Gelen/Getirilen Çocuklar. Adli Psikiyatri Dergisi 1:45-53.
- Farrington DP, Loeber R. (2000). Epidemiology of juvenile violence. Child Adolesc Psychiatr Clin N Am
- :733-748.
- Menteşe, S. (2012). Sosyo-Kültürel ve Fiziki Mekânların Çocukların Suça Yönelme Ya Da Suç İşlemeye
- Etkilerinin Van İli Ölçeğinde Araştırması. Gaziantep University Journal of Social Sciences 11(4): 1275-
- -
- Şen S, Karbeyaz K, Toygar M, Akkaya H. (2012). Eskişehir’de Suça İtilen Çocukların Sosyodemografik
- Değerlendirilmesi. Adli Tıp Dergisi 26(3): 146-155.
- İçli T. (2009). Çocuk, Suç ve Sokak. Başbakanlık Aile ve Sosyal Araştırmalar Genel Müdürlüğü, Yayın
- No:142, Birinci basım, Ankara.
- Avcı M. (2008). Tutuklu Çocuklar Üzerine Bir Araştırma: Çocukların Suça Yönelmesinde Etkili Olan
- Toplumsal Nedenler ve Çözüm Önerileri. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi 11(1): 49.
- Kunt V. (2003). Suç ve Çocuk. Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayınlanmamış Yüksek
- Lisans Tezi, Ankara.
- Yılmaz R. Suça İtilen Çocuklar ve İşledikleri Suçlar. Çocuk ve Şiddet Çalıştayı, 4:08 AM S:304.
- Ulukol B. (2009) Çocuk İstismarı ve Çocuk Suçluluğu İlişkisi, Çocuk ve Şiddet Çalıştayı 4:08 AM S: 46.
- http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id=16121 (Erişim Tarihi:26.02.2015).
- Akduman G.G, Akduman B, Cantürk B. (2007). Ergen Suçluluğunda Bazı Kişisel ve Ailesel Özelliklerin
- İncelenmesi. Türk Pediatri Arşivi 42:156-161.
- Akyüz G, Beyaztaş FY, Kuğu N, Analan E, Doğan O. (2000). Suç İşledikleri İddiasıyla Muayeneye Gönderilen Çocuk ve Ergenlerde Sosyodemografik ve Klinik Özelliklerin Değerlendirilmesi. Adli Tıp Bülteni 5(2): 70-75.
- Cantürk G. (2005). Çocuk Suçluluğunda Adli Psikiyatrik Değerlendirme. Sted Dergisi 14(2): 31-34.
- Dülger E, Hancı İ, Ertürk S, Çoşkunol H. (1992). 1988-1991Yılları Arasında Elazığ’da Farik-i Mümeyyizlik
- Muayenesi Için Gönderilen Çocukların Demografik Özellikleri. Adli Tıp Dergisi 8(1-4):131-136.
- Dirol F, Cantürk G, Küçüker H. (2002). 1997-1999 Yıllarında Elazığ İli Adli Tıp Şube Müdürlüğünde
- Farik ve Mümeyyizlik Muayenesi Yapılan Olguların Değerlendirilmesi. Klinik Adli Tıp Dergisi (2)2: 43-
- -
- Gündoğmuş Ü.N, Çolak B, Boz H, Biçer Ü. (2003). 1996-2001 Yıllarında Kocaeli’nde Yapılan Farik-i
- Mümeyyizlik Muayenelerinin Değerlendirilmesi. Adli Tıp Dergisi 17(2): 1-7.
- Hancı İ.H, Aktaş E.Ö, Keleş H, Yavuz İ.C, Ertürk S, Demirçin S. (1994). İzmir Çocuk Mahkemesinde
- Davaları Sonuçlanan Çocukların Demografik Özellikleri: 1991-1993. Adli Tıp Dergisi 29-35.
- Wang X, Blomberg T.G, Li S.D. (2005). Comparison of the Educational Deficiencies of Delinquent and
- Nondelinquent Students. Eval Rev. 29(4): 291-312.
- Schwalbe C.S, Gearing RE, MacKenzie M.J, Brewer K.B, Ibrahim R.(2012). A Meta-Analysis of
- Experimental Studies of Diversion Programs for Juvenile Offenders. Clin Psychol Rev. 32(1): 26-33.
- Murray J, Farrington D.P. (2010). Risk Factors for Conduct Disorder and Delinquency: Key Findings
- From Longitudinal Studies. Can J Psychiatry 55(10): 633-462.
- Schroeder R.D, Osgood A.K, Oghia M.J. (2010). Family Transitions and Juvenile Delinquency. Sociol
- Inq. 80(4): 579-604.
Öz
Çocuk, gelişim dönemlerini yaşayan toplumsal anlamda birey olmaya hazırlanan 18 yaşından küçük bireylerdir. Bu dönemde çocuk fiziksel gelişiminin yanı sıra psikolojik ve sosyal gelişimini de tamamlamaya çalışır. Çocuk doğduğu anda ne ‘iyi’ nede ‘kötü’ bir varlık olup yetişkinler gibi çevresiyle etkileşim halinde olan ve her an gelişen bir varlıktır. Onun iyi ya da kötü olmasını belirleyen yaşantılarıdır. Suç ise kişisel alanı aşıp kamusal alana giren ve yasak olan kural ya da yasaları çiğneyen, buna bağlı olarak meşru cezaların uygulandığı ve kamusal otoritenin müdahalesini gerektiren fiillerdir. Suçluluk toplumsal bir sorundur ve çocuk suçluluğu da bu sorunun bir parçasıdır. Dünyadaki çocuk suçluluğu ile ilgili istatistiksel sonuçlara ve işlenen suçların niteliklerine bakıldığında, Türkiye’deki görünümün nispi olarak iyi olduğu söylenebilir. Bununla birlikte sanayileşme ve hızlı kentleşme gibi gelişmeler ülkemizde düzenli olmadığı için çeşitli sapmalara sebep olmaktadır. Bu sapmalardan biri de çocuk suçlarında önemli artışların olmasıdır. Mevcut göstergeler incelendiğinde son 15 yılda yargılanan çocuk sayısının yaklaşık iki kat arttığı görülmektedir. Çocuğu suça iten nedenler başlıca bireysel ve toplumsal olmak üzere ikiye ayrılır. Çocuğun suça yönelmesinde bireysel faktörlerin etkisi oldukça azdır. Çocuğun suçun bir parçası haline gelmesi, suç işlemesi toplum sorunlarının bir yansımasıdır. Dolayısıyla çocuk suçluluğunun çözümünde aile ve toplum temel noktadır. Çocuklar suçtan uzaklaştıkça sağlıklı, mutlu toplumlar var olacak, toplum sorunları çözüm buldukça da çocuklar suç kavramından uzaklaşacaktır. Özetle, çocuğun yetiştiği aile ve toplum çocuğun nasıl bir birey olacağını ve geleceğini şekillendirir. Çocuk suçluluğu çocuğun geleceği ve toplum için kaygı vericidir. Çocuk suçluluğunun önlenmesinde, merkezi yönetim düzeyinde alınacak tedbirler ve yapılacak hukuki düzenlemeler tek başına yeterli olmamaktadır. Merkezi yönetim düzeyinde yapılan düzenlemeler doğrultusunda yerel yönetimler ve diğer ilgili kamu kuruluşları da kendi görev ve sorumluluk bölgelerindeki toplumsal yapı ile coğrafi yapıyı göz önünde bulundurarak suç ve suçluyla mücadele ederek çocukların korunmasına yönelik çalışmalara katkı sağlamalıdırlar. Çünkü insanlar içinde bulundukları, yaşadıkları toplumlardan etkilenmekte ve içinde yaşadıkları toplumu etkilemektedirler
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- UNICEF (1998). Çocuk Haklarına Dair Sözleşme Uygulama El Kitabı. Ajans Türk Basın ve Basım A.Ş., Ankara.
- T.C.K. Kanun No: 5237 Kabul Tarihi:26/09/2004, Madde 6, b Fıkrası. http://www.hukuki.net/
- kanun/5237.15.text.asp 01.11.2004 (Erişim Tarihi: 26.02.2015)
- Coşar Y. (2005). Kentleşen Türkiye’de Çocuk Suçluluğu. TBB Dergisi 56: 281-327.
- Öter A. (2005). Çocuk Suçluluğunun Toplumsal Nedenleri (Antalya Örneği). Süleyman Demirel
- Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Isparta.
- Baltacı A. (2011). Çocuk Suçluluğu. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayınlamamış Doktora
- Tezi. Ankara.
- http://www.tbmm.gov.tr/kanunlar/k5237.html (Erişim Tarihi: 26.02.2015)
- Erdoğdu M.Y. (2005). Suça Yönlendirilen ve Yönlendirilmeyen Çocukların Aile İlişkileri İle Saldırganlık
- Davranışlarının Karşılaştırılması. Çocuk ve Gençlik Ruh Sağlığı Dergisi 12(3): 106-114.
- Bayındır N, Özel A, Köksal E. (2007). Çocuk Suçluluğu Demografisi; Kütahya Şehri Örneği. Polis
- Bilimleri Dergisi 9(4): 95-108.
- Hancı H, Ege B. (1993). İzmir’de Suç İşleyen Çocukların Sosyolojik Özellikleri. Adli Tıp Dergisi 9:3-9.
- Aydın B, Turla A, Kocakaya M, Kararslan B. (2004). Samsun’da Suç İşlediği İddiası ile Emniyet
- Müdürlüğü’ne Gelen/Getirilen Çocuklar. Adli Psikiyatri Dergisi 1:45-53.
- Farrington DP, Loeber R. (2000). Epidemiology of juvenile violence. Child Adolesc Psychiatr Clin N Am
- :733-748.
- Menteşe, S. (2012). Sosyo-Kültürel ve Fiziki Mekânların Çocukların Suça Yönelme Ya Da Suç İşlemeye
- Etkilerinin Van İli Ölçeğinde Araştırması. Gaziantep University Journal of Social Sciences 11(4): 1275-
- -
- Şen S, Karbeyaz K, Toygar M, Akkaya H. (2012). Eskişehir’de Suça İtilen Çocukların Sosyodemografik
- Değerlendirilmesi. Adli Tıp Dergisi 26(3): 146-155.
- İçli T. (2009). Çocuk, Suç ve Sokak. Başbakanlık Aile ve Sosyal Araştırmalar Genel Müdürlüğü, Yayın
- No:142, Birinci basım, Ankara.
- Avcı M. (2008). Tutuklu Çocuklar Üzerine Bir Araştırma: Çocukların Suça Yönelmesinde Etkili Olan
- Toplumsal Nedenler ve Çözüm Önerileri. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi 11(1): 49.
- Kunt V. (2003). Suç ve Çocuk. Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayınlanmamış Yüksek
- Lisans Tezi, Ankara.
- Yılmaz R. Suça İtilen Çocuklar ve İşledikleri Suçlar. Çocuk ve Şiddet Çalıştayı, 4:08 AM S:304.
- Ulukol B. (2009) Çocuk İstismarı ve Çocuk Suçluluğu İlişkisi, Çocuk ve Şiddet Çalıştayı 4:08 AM S: 46.
- http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id=16121 (Erişim Tarihi:26.02.2015).
- Akduman G.G, Akduman B, Cantürk B. (2007). Ergen Suçluluğunda Bazı Kişisel ve Ailesel Özelliklerin
- İncelenmesi. Türk Pediatri Arşivi 42:156-161.
- Akyüz G, Beyaztaş FY, Kuğu N, Analan E, Doğan O. (2000). Suç İşledikleri İddiasıyla Muayeneye Gönderilen Çocuk ve Ergenlerde Sosyodemografik ve Klinik Özelliklerin Değerlendirilmesi. Adli Tıp Bülteni 5(2): 70-75.
- Cantürk G. (2005). Çocuk Suçluluğunda Adli Psikiyatrik Değerlendirme. Sted Dergisi 14(2): 31-34.
- Dülger E, Hancı İ, Ertürk S, Çoşkunol H. (1992). 1988-1991Yılları Arasında Elazığ’da Farik-i Mümeyyizlik
- Muayenesi Için Gönderilen Çocukların Demografik Özellikleri. Adli Tıp Dergisi 8(1-4):131-136.
- Dirol F, Cantürk G, Küçüker H. (2002). 1997-1999 Yıllarında Elazığ İli Adli Tıp Şube Müdürlüğünde
- Farik ve Mümeyyizlik Muayenesi Yapılan Olguların Değerlendirilmesi. Klinik Adli Tıp Dergisi (2)2: 43-
- -
- Gündoğmuş Ü.N, Çolak B, Boz H, Biçer Ü. (2003). 1996-2001 Yıllarında Kocaeli’nde Yapılan Farik-i
- Mümeyyizlik Muayenelerinin Değerlendirilmesi. Adli Tıp Dergisi 17(2): 1-7.
- Hancı İ.H, Aktaş E.Ö, Keleş H, Yavuz İ.C, Ertürk S, Demirçin S. (1994). İzmir Çocuk Mahkemesinde
- Davaları Sonuçlanan Çocukların Demografik Özellikleri: 1991-1993. Adli Tıp Dergisi 29-35.
- Wang X, Blomberg T.G, Li S.D. (2005). Comparison of the Educational Deficiencies of Delinquent and
- Nondelinquent Students. Eval Rev. 29(4): 291-312.
- Schwalbe C.S, Gearing RE, MacKenzie M.J, Brewer K.B, Ibrahim R.(2012). A Meta-Analysis of
- Experimental Studies of Diversion Programs for Juvenile Offenders. Clin Psychol Rev. 32(1): 26-33.
- Murray J, Farrington D.P. (2010). Risk Factors for Conduct Disorder and Delinquency: Key Findings
- From Longitudinal Studies. Can J Psychiatry 55(10): 633-462.
- Schroeder R.D, Osgood A.K, Oghia M.J. (2010). Family Transitions and Juvenile Delinquency. Sociol
- Inq. 80(4): 579-604.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | İngilizce |
|---|---|
| Bölüm | Sözel Bildiri |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 24 Haziran 2015 |
| Gönderilme Tarihi | 19 Haziran 2015 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2015 Uluslararası Katılımlı 3. Çocuk Gelişimi ve Eğitimi Kongre Kitabı |
