Vankulu Sosyal Araştırmalar Dergisi

Abstract

Kur’ân, Allah tarafından hem mana hem de lafız olarak Cebrail

aracılığı ile Hz. Muhammed’e Arapça olarak indirilmiş bir kitaptır. Onun ilâhi

kaynaklı olduğunun en kuvvetli delili yine kendisidir. Bu tarihen sabit olduğu

gibi, Hz. Peygamberin hayatı da buna şahittir. Kur’ân’ın kaynağı vahiy olduğu

gibi onun lafızlarının bazı telaffuz farklılıklarından ibaret olan Kıraatlerın ve

farklı okuyuşların kökeni de vahiydir. Çünkü Hz. Peygamber gelen vahiylerin

lafızlarının telaffuzunu Cebrail’den öğrendiği gibi sahabeye de okuyor,

öğretiyor, yazdırıyor ve ezberletiyordu.

Resûl-i Ekrem insanlar için kolaylık olsun diye, “Bu Kur’ân, Yedi

Harf üzere nazil olmuştur. Size kolay gelenini okuyunuz” buyurarak, kendisine

Yedi Harf ruhsatı verildiğini haber vermiştir. Her ne kadar müsaade edildiği

tarihten günümüze kadar Yedi Harf’in ne olduğu konusunda görüş birliği

sağlanmamış olsa da içerik olarak temel iki husus öne çıkmaktadır; Birincisi,

başta lehçe olmak üzere, kelime ilave etme ve çıkarma, müteradif kelime

kullanma, takdim-te’hir gibi hususlar. İkincisi, izhar, idğam, kasır, med, tahfif,

teşdid, imâle, harf ve hareke değişimi gibi kıraat vecihleri.

Kur’ân’ın farklı okuyuşlarının temel nedeninin Yedi Harf olgusunun

olduğu hususunda ittifak vardır. Biz bu çalışmamızda Kur’ân, Kıraatler ve

kıraat farklılıklarının menşeinin ilâhî olduğunu, Kur’ân’ın kendisinden deliller

getirerek ve Hz. Peygamber’in sünnetinden örnekler sunarak ifade etmeye

çalışazağız.